Carpan Mudhar CH.*
PA’ SURI lo’ dhik narema telpon se bak gella’
ngakalonnang. Badha rassa geddur e panggaliyanna. Nomer anyar katela’
e telponna. Tamba ja’ja’ se narema’a. Lo’ biyasana baja malem badha reng nelpon
ce’ parlona. Li-baliyan paggun lo’ dhik etarema. Naleka eangka’, ”Sapa? Lo’
tao bakto!” Pa’ Suri ngadha’i kandha kalaban atanya.
”Assalamualaikum. Kaula Zaini,
Pa’,” Sowarana Zaini ajawab kalaban adhap.
”Hah! Kake, Ni?
Badha apa, Ni? Koca’en kake badha neng Bali?”
”Enggi, Pa’.
Saporana, aganggu. Kaula nyo’on nomer telponna Pa’ Suhrawi. Badha gi, Pa’?”
”Tao ya, Ni, badha
apa enja’. Parlo apa kake?”
”Da’ neka, Pa’,
Pa’ Suri emot dha’ Lukman, pottrana Pa’ Suhrawi?”
”Iyya, arapa?
Sakellas bi kake ’kan?”
”Lukman samangken
badha neng Bali, Pa’. Ca’epon buru dhari compo’en. Neka gi’ bhuru nelpon kaula.
Laggu’ menta kone’e. Pon tello are neng Bali lo’ oneng bara’ temor. Lo’ manggi
tojjuwan, ca’epon.”
”Ee, dha’ iyya,
ya? Ya ella, Ni, apa ca’en engko’ laggu’ dha’ Pa’ Uwwi. Senga’, kake se tao
Bali, ja’ paelang Lukman jiya!”
”Engghi, Pa’, insya
Allah.”